Нібы здраду салдат,
       я сваё пахаваў бы каханне,
Быў бы толькі загад
       і акоп для яго пахавання.

Быў бы толькі дазвол,
       быў бы стол, каб наладзіць памінкі,
Адшукаў бы я дол
       пад лясной плашч-палаткай асінкі.

Самы цвёрды дзірван
       ускапаў бы лапаткай сапёрнай,
Каб пазбавіцца ран —
       цёмных дум аб нявернасці чорнай,

Каб не чуць сваіх ран,
       каб зямлёй заглушыць іх гарэнне.
Ды маўчыць капітан,
       камандзір мой адзіны — сумленне.

Быццам думае так:
       не для помсты даваў ты прысягу,
А даваў для атак,
       для суровай адданасці сцягу.

Нам, што рваліся ў бой,
       што прыносілі войнам ахвяру,
Нам ляжачых з табой
       дабіваць і хаваць не да твару.

Хіба верна кахаць
       можна змусіць нявернасць і здраду?
Хіба можна хаваць
       без загаду нявернасць салдату?

I без гэтага ёй
       будзе вернасць твая далакопам,
Час — рыдлёўкай цяжкой,
       скамянелае сэрца — акопам.