Жыў дзед мой, ходзяць чуткі,
Каля дняпроўскай плыні,
У Каменцы бялюткай,
На мілай Украіне.

Любіў ён вішань лісце,
I стэп любіў, і хвалі;
Яго паны калісьці
На Беларусь прадалі.

Май бацька нарадзіўся
Ужо на Беларусі,
Там палюбіў ён пушчы
I лозы ў родным лузе.

Вось з Беларусі еду
Я па дняпроўскай плыні,
Пра Каменку пытаю —
Іх многа на Украіне.

Мне любы стэп шырокі
I водар сенажаці,
Як быццам тут радзіла
Мяне калісьці маці.

Мне любы край вось гэты
I той, адкуль я еду,
Я горача люблю іх
Любоўю бацькі, дзеда.

Але не менш люблю я
Край,
Што завём адзіным,
Даўно сябе лічу я
Яго грамадзянінам.

Запала яго неба
У вочы мне глыбока:
Ад Брэста ехаць трэба
Аж да Ўладзівастока.

Нікому не дазволіць
Прадаць, ні заняволіць
Ні ўнука, ані сына
Край любы,
Край адзіны.

Люблю мой край за тое,
Што ў ім часы другія,
Што згінула былое
I Каменкі былыя.